Donderdag kreeg ik een telefoontje van mijn moeder op het werk omdat mijn oma is overleden. Ondanks dat we wisten dat het er aan zat te komen was ik toch behoorlijk van slag en ben naar mijn ouders toegegaan. Helaas hadden we de laatste jaren slecht contact door een familieruzie (die, zoals bij de meeste ruzies, eigenlijk over niets ging). Sinds vorige week vrijdag wisten we dat de gezondheid van mijn oma erg hard achteruit ging en dat bracht de nodige dilemma's met zich mee...
Eenmaal bij mijn ouders merkte ik hoe groot de impact van dit alles is, met name bij mijn moeder omdat ze, zacht uitgedrukt, een nare jeugd heeft gehad. Ik ben die dag bij mijn ouders gebleven en heb zoveel verhalen gehoord dat ik er 's avonds zelf helemaal naar van was. Het verdriet om alle gemiste kansen overheerst op dit moment. Vandaag is ze gecremeerd en zijn we daar niet naar toegeweest. Ik hoop dat ik zo'n beslissing nooit meer hoef te maken....
Rare dagen dus zo vlak voor kerst.
De eerste kit van 2010 van Scrap-Club was dus min of meer therapeutisch. Scrappen met zulke mooie spullen was een fijne afleiding en ik vond het leuk om wat oudere foto's van Thomas te gebruiken.
Inmiddels heb ik 8 lege fotoalbums klaar liggen en in de kerstvakantie wil ik de stapel layouts die los in kast liggen daarin gaan opbergen. Maar eerst moet ik nog 3 dagen werken. Mijn werk ligt nogal landelijk dus ik ben benieuwd hoe moeilijk of makkelijk ik er kan komen met dit gigantische pak sneeuw dat er ligt!