Stilstaan

Soms lijkt het alsof

De wereld stilstaat

Deuren dichtgaan

Er geen dromen meer zijn

om te dromen

 

Afgelopen maandagavond stond de tijd stil toen Tim belde, vertelde dat zijn vader was overleden en vroeg of we wilden komen. Natuurlijk stap je dan in de auto en ga je troosten. Wat een enorm verdriet en wat een geschenk, binnen al deze ellende, dat Tonie en ik er op dat moment voor de jongens mochten zijn. Dat we elkaar in de armen konden sluiten, met ze konden praten, naar ze konden luisteren.

Mijn hart breekt als ik nadenk over deze dag waarop ze voor altijd afscheid moeten nemen van hun vader die maar 45 jaar mocht worden.

Mijn hart breekt als ik nadenk over alle dagen die nog gaan komen waarop ze hem zo zullen missen.

Maar Tim’s telefoontje van afgelopen maandag geeft ook een stukje vertrouwen in de toekomst nu ik weet dat hij ook ons om hulp vraagt als hij dat nodig heeft. Vandaag denk ik aan hem en Thomas en zal er voor ze zijn op alle dagen die nog gaan komen.