Never a dull moment

Ik wilde woensdag al bloggen maar kon het kabeltje niet vinden waarmee ik foto's van mijn camera naar mijn computer kan overzetten... Grrr. Nadat ik had gezocht en gezocht en gezocht ben ik gaan het wachten was totdat de mannen thuis zouden komen zodat ik ze (vals) kon beschuldigen van het verduisteren van mijn (MIJN) kabel. Helaas waren ze alledrie onschuldig. Best jammer want toen moest ik zelf verder zoeken. Maar gisteren kwam het dan toch nog goed en bleek hij onder een kast te liggen.

Vorige week heb ik mijn nieuwe stempels uitgeprobeerd en vrijdags heerlijk met Anne gefröbeld. Dat hadden we allebei dik verdiend, vonden wij, zo'n halve dag voor ons zelf i.p.v. voor het huishouden of het werk. De stempel van het jongensgezicht met de klok wil ik gaan gebruiken voor het scrappen van een kinderfoto van mijn vader. Ik heb een foto van hem die er precies bij past.

Verder had ik niet zoveel tijd om creatief bezig te zijn want Thomas was een paar dagen ziek in dezelfde week dat ik extra naar het werk moest voor een overleg. Hadden we allemaal een tandartsafspraak, moest ik 2 keer een ochtend thuisblijven om uiteindelijk een hele nieuwe voorruit in mijn auto te krijgen na schade door steenslag,

heb ik de oude (kinder-)boeken uitgezocht en verkocht omdat er echt in onze werkkamer moet worden opgeruimd voordat we die opnieuw kunnen indelen (natuurlijk staat er nog een verhuisdoos vol kinderboeken waar ik geen afscheid van kan nemen) en heb ik op een natte, koude en winderige zondag met Maggie, haar moeder en nog een vriendin op de rommelmarkt gestaan. Alleen Thomas (die er niet bij was...) heeft een leuke winst gemaakt met de verkoop van zijn speelgoed. De rest had amper de kosten van de kraamhuur eruit. Ik ben van een hoop spullen af maar wat mij betreft was het niet voor herhaling vatbaar (sorry Mag) maar naar de rommelmarkt gaan vind ik een stuk leuker dan op de rommelmarkt staan ;).

Ook heb ik opnieuw de plooien gestikt van het gordijn dat voor een puntraam op onze badkamer hangt. Dat was ooit door een vriendin van de vorige bewoners gemaakt en eerlijk gezegd heb ik mij daar jaren aan geërgerd (want er zaten geen 2 plooien op dezelfde afstand van elkaar en geen 2 plooien waren even diep) maar nooit de moeite genomen om het te veranderen. Omdat je (soms) aan je goede voornemens moet werken heb ik 3 uur lang oude plooien zitten uithalen, strijken, rekenen, opnieuw spelden en vlinderplooien gestikt, gewassen en gestreken. Helemaal trots ging ik het gordijn, schoon, keurig in de plooi en niet meer 23 centimeter te breed, ophangen om tot de ontdekking te komen dat het nu aan de rechterkant zo'n 4 centimer boven de vensterbank hangt. Nu begrijp ik wel waarom er teveel stof aan de zijkant hing... Sindsdien zwelg ik in zelfmedelijden en kan er dit weekend dus opnieuw mee aan de slag.

Afgelopen weekend lukte dat niet omdat we er toen achter kwamen dat mijn oh, zo lieve, schattige en kleine konijntje Puk

al voor de 2 keer uit de ren was ontsnapt en heerlijk door de tuin aan het huppelen was. En het is dat ik het met eigen ogen heb gezien maar anders had ik niet geloofd dat ze de ren als een soort trap gebruikt en er gewoon overheen klimt. Samen met Tonie hout en gaas gekocht (inmiddels is het dus behalve lief, schattig en klein ook een duur konijn...) en hebben we (nou ja Tonie) een nieuwe ren gebouwd die we afkunnen dekken.

Behalve een ren was er ook een run en deed Tonie mee aan een hardloopwedstrijd. Thomas en ik stonden bij de start om hem aan te moedigen maar toen het hele deelnemernsveld voorbij was gelopen hadden we Tonie niet gezien.... Hij was te laat bij de start (die een paar minuten vroeger was dan stond aangegeven) en samen met nog een aantal achterblijvers begon hij alsnog aan zijn 10 kilometer.

Tonie verraste mij op een avond met een prachtige krans. Ik had die bij de bloemist gezien en zonder dat ik het wist was hij na het weekend terug gegaan om hem te kopen. En behalve dat ik de krans supermooi vind was ik vooral blij met zijn timing omdat we momenteel regelmatig een behoorlijke strijd moeten voeren met onze huispuber om tot hem (de huispuber) te laten doordringen dat we een ander beeld hebben van een gezellig gezin dan hij (en dat gaat ons niet in de koude kleren zitten). Dus het gebaar dat bij die bloemen hoorde was heel welkom!

Tim zeulde vanochtend zijn schooltas eerst naar de badkamer om hem op de weegschaal te zetten: 10,4 kilo!!! Niet normaal en niet in verhouding tot het gewicht van Tim. Op school heeft hij een kluisje en ik hoop dat hij daar eerst naar toe is gegaan om minstens de helft van de inhoud van deze tas daarin te stoppen!

Thomas had een podiumoptreden. Het optreden ging over groep 8 in de toekomst (over 70 jaar) en een rollaterrace was bij het optreden inbegrepen. Leuk! Ik had mijn camera meegenomen en vond de foto's in elk geval beter gelukt dan met mijn "oude" camera gezien de afstand en het niet gebruiken van de flits. Maar eerlijk gezegd twijfel ik wel of ik deze camera ooit helemaal onder de knie krijg... Ik blijf hopen al kan ik waarschijnlijk beter schrijven: ik blijf oefenen ;)

Toen ik bij school wegliep zag ik Leona op het plein spelen. Even een dikke knuffel en gelukkig vond ze het meteen goed toen ik vroeg of ik wat foto's mocht maken. Vooral de foto's met haar hartsvriendinnetje zijn zo schattig! Echt meiden.

Tussen dit alles door heb ik een vlaggetje voor pechvogel Monique gemaakt (snel, snel want Mandy die dit lieve idee had en alles regelde zat er op te wachten),

een kaartje voor een jarige

en een cadeautje (tradities moet je in ere houden) voor mijn ouders om mee te nemen op vakantie, het blikje komt uit een deluxe kit van Scrap-Club.

Al met al:

never a dull moment :)

en daarom blijf ik maar genieten van kleine, mooie, grappige en lieve momenten.

Een goed weekend gewenst!