Soms
lijkt het alsof
De
wereld stilstaat
Deuren
dichtgaan
Er geen
dromen meer zijn
om te
dromen
Afgelopen maandagavond stond de tijd stil toen Tim belde,
vertelde dat zijn vader was overleden en vroeg of we wilden komen. Natuurlijk
stap je dan in de auto en ga je troosten. Wat een enorm verdriet en wat een
geschenk, binnen al deze ellende, dat Tonie en ik er op dat moment voor de
jongens mochten zijn. Dat we elkaar in de armen konden sluiten, met ze konden
praten, naar ze konden luisteren.
Mijn hart breekt als ik nadenk over deze dag waarop ze
voor altijd afscheid moeten nemen van hun vader die maar 45 jaar mocht worden.
Mijn hart breekt als ik nadenk over alle dagen die nog
gaan komen waarop ze hem zo zullen missen.
Maar Tim’s telefoontje van afgelopen maandag geeft ook een
stukje vertrouwen in de toekomst nu ik weet dat hij ook ons om hulp vraagt als
hij dat nodig heeft. Vandaag denk ik aan hem en Thomas en zal er voor ze zijn op
alle dagen die nog gaan komen.