Vorig jaar vond ik de decembermaand al afschuwelijk omdat Tim toen niet thuis woonde en ik wist dat deze keer minstens zo moeilijk zou zijn... Helaas bleek er een overtreffende trap van een afschuwelijke Oudejaarsavond te bestaan want mijn beste vriendin lag tijdens de jaarwisseling op de operatie tafel.
Dit is de tekst die op mijn layout staat:
Juist de mijlpalen in het jaar waar ik zo naar kon verlangen, zijn veranderd in obstakels op de kalender. Ik zoek naar lichtpunten in deze donkere maand. Overal klinkt kerstmuziek maar ik ervaar vooral de stilte als oorverdovend. Kerstmis hebben we op een andere manier ingevuld. En Oudejaarsavond duurde veel te lang…
Toen Astrid de eerste Dutch Dare voor 2012 mailde “mijn wens voor 2012 is…” was ik ervan overtuigd dat ik maar over één wens zou scrappen: meer contact met Tim.
Maar één van mijn allerliefste en allerbeste vriendinnen werd in december ziek. Ernstig ziek. Na veel onderzoeken, in een schrikbarend hoog tempo, werd ze de 28e geopereerd. Na 3 dagen mocht ze naar huis om daar verder te herstellen en te wachten op de uitslag.
Ik stuurde haar een boek, ter afleiding, en zag Oudejaarsdag dat ik haar telefoontje had gemist. Toen ik haar terugbelde wilde ze mij bedanken voor het boek maar wat schrok ik want wat had ik een zielig hoopje mens aan de lijn. Ik herkende door de pijn haar stem bijna niet, hoorde haar klachten aan en drong aan om meteen contact te zoeken met de doktersdienst en niet af te wachten tot maandag. Toen we even later bij onze buren aanschoven om de zelfgebakken oliebollen en appelflappen te proeven vertelde ik waarom ik zo’n naar (voor)gevoel had. De buurvrouw, zelf verpleegkundige, adviseerde om mijn vriendin contact met het ziekenhuis op te laten nemen. Aan hun tafel volgde er weer een telefoontje en ik was opgelucht toen haar man vertelde dat hij had geregeld dat er iemand vanuit het ziekenhuis langs zou komen. Om 23.45 uur kwam het volgende telefoontje: binnen 10 minuten na aankomst van de arts was mijn vriendin met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht, daar volgden onderzoeken van diverse artsen, bleek ze vocht achter de longen en een infectie als gevolg van een gaatje in haar darmen door de operatie te hebben. Ze moest direct weer geopereerd worden.
Paniek en tranen aan beide kanten van de lijn. Ik ben in 2011 al met zoveel mensen het contact kwijt geraakt. Het klinkt (en is) heel egoïstisch maar haar ook èn op zo’n manier verliezen, dat kan en mag niet gebeuren want er staan voor haar nog hele mooie dingen op de agenda in 2012. Weer een jaarwisseling met veel tranen.
Om 01.00 werd er weer gebeld: De operatie is gelukt en ze wordt in een kunstmatige coma gehouden. Ik probeerde mij groot te houden maar werd gek van het idee dat mijn beste vriendin in een coma ligt….
Van slapen kwam niets, daarvoor spookte er teveel door mijn hoofd. Ik realiseerde mij dat mijn leven niet om één wens draait. En dat zie ik als een geschenk. Ik zal open moeten staan voor alles om mij heen. Ik mag een wens hebben die het meest belangrijk voor mij is maar er is nog zoveel meer om te wensen. Ik hou zoveel van Thomas en wil hem helpen om lekker in zijn vel blijven zitten. Tonie, die er altijd voor mij is en juist ook in deze extra moeilijke dagen, wil dit jaar een marathon gaan lopen en ik wil zijn grootste supporter zijn. Ik heb vrienden, collega’s en familie waarvan ik hou en die ik toewens dat het goed met ze gaat, dat ze gelukkig en gezond zullen zijn. Eén van mijn schoonzussen, gaf mij op Oudejaarsdag een knuffel en zei: “Ik denk zoveel aan jou en wens je sterkte”. Ontroerend lief want zelf zit ze sinds een hersenbloeding in een rolstoel en moet ze leren omgaan met haar beperkingen.
Dus dit jaar begint niet met één wens. Ik heb er veel. Natuurlijk heb ik, net als iedereen, grote en kleine wensen en staan er een paar helemaal bovenaan. Dat mag ook. Dat moet. Die hoop heb ik nodig om dit jaar door te komen. En dat gaat mij lukken!
Inmiddels zijn we een paar dagen verder en krijgen we iedere dag berichten die positiever zijn over mijn vriendin. Daar ben ik ontzettend opgelucht over! Ze heeft nog een weg te gaan voordat ze volledig hersteld is maar ze ligt niet meer in een kunstmatige coma, ze is van de beademing af en haar bloedwaarden worden steeds beter. Geweldig nieuws!!
Het
Dutch Dares team is met een inspirerende start begonnen en bovendien zitten er vanaf deze maand 3 nieuwe meiden in het team: we zijn blij met
Judith,
Jolanda en
Cynthia!
Liefs (èn mijn beste wensen),
Petra
